Kritische situatie

Situatie

Op de afdeling Thoraxchirurgie  lag een patiënt na een tricuspidalisklep en mitralisklep plastiek en coronaire omleidingen. Vier dagen na deze operatie kreeg dhr. ventrikelfibrilleren waarvoor hij is gereanimeerd. Daarnaast was hij in een delier geraakt en werd er getwijfeld over postanoxische schade. Hierdoor was hij wisselend verward en was hij niet dezelfde persoon als voor de operatie. Dhr. gaf regelmatig aan dat het voor hem allemaal niet meer hoefde en dat hij liever dood was. De verwardheid uitte zich doordat dhr. niet altijd goed georiënteerd was in tijd en plaats, hij was plukkerig en gaf ook aan dingen te zien die er niet waren. Verder zorgde het delier voor complicaties als wondinfectie, beperkte mobiliteit, decubitus, afname in gewicht en incontinentie. Hier was ook aandacht voor nodig. 

Taak

Het was in deze situatie mijn taak om, samen met mijn werkbegeleider met dhr. in gesprek te gaan over wat hij vertelde met betrekking tot de behandeling en het willen stoppen hiervan. Dit met in het achterhoofd dat het zou kunnen komen door het delier. Wegens de complexiteit van de zorg voor dhr., was het mijn taak om een zorgplan op te stellen, zodat voor iedereen duidelijk was welke zorg nodig was. 

Actie

Ik had in mijn dienst samen met mijn werkbegeleider de zorg voor deze patiënt. Het was aan het begin van mijn stage en ik was zelf nog niet zo gewend op de afdeling. Bij het wegen in de ochtend kwam de patiënt al lastig uit bed en verslikte hij zich in het ontbijt. Daarom hebben we nog even gewacht met het wegen. Toen ik de patiënt later wilde helpen met de verzorging gaf hij aan dat hij daar geen zin in had en dat het leven voor hem klaar was. Het was mooi geweest zo. Ik ben toen samen met mijn werkbegeleider in gesprek gegaan met de patiënt om de reden hiervan te achterhalen en om duidelijk te krijgen of de patiënt hier serieus mee bezig was. Tegelijkertijd waren de artsen nog bezig met het inplannen van een ICD plaatsing en werd een neuroloog in consult gevraagd om te beoordelen of er daadwerkelijk sprake was van postanoxische schade. De belangen van de artsen en die van de patiënt lagen hier dus niet op één lijn. De patiënt gaf al meerdere dagen aan dat hij klaar was met zijn leven en ook deze dag bij de visite gaven we dit aan bij de artsen. Deze situatie heeft enige tijd, 17 dagen, geduurd. Hierna werd tijdens een gepland familiegesprek afgesproken om van de pacemakerplaatsing af te zien. Dit simpelweg omdat de patiënt deze operatie zelf niet wilde ondergaan.

Resultaat

Resultaat was dat uiteindelijk naar de patiënt werd geluisterd. Hier ging wel een lange periode over. Er werd in het begin niet goed naar de patiënt geluisterd omdat er werd gedacht dat hij door het delier geen wilsbekwaam besluit kon maken. Het is dan ook moeilijk om te beoordelen of de patiënt op dat moment helder is en met volle verstand aangeeft dat hij niet verder wil met de behandeling.